Πρόλογος: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ στην διαδικτυακή εκδοχή του φοιτητικού περιοδικού "Το Καλειδοσκόπιο". Ο συνμπλόγγερ όμως CELEBRITIS κάνοντας μία χωρίς λόγο μνεία στην περσόνα του nemeth που έχω παραμελήσει τον τελευταίο καιρό δικαιωματικά αξίζει την αφιέρωση της επανόδου μου. Το κείμενο btw που είναι γραμμένο τέλη Οκτωβρίου και μιλάει για τη "15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ". Καλή ανάγνωση !
EΙΣΑΓΩΓΗ
Περήφανα κούτελα, σκυμμένα κεφάλια, νευρικός βηματισμός και μελωδικά μουρμουρίσματα παντού. Το σκηνικό στη πλατεία είχε στηθεί από νωρίς και άνθρωποι πάσης ηλικίας σηκώθηκαν με τόλμη από το καναπέ τους και ήρθαν εδώ για να ενωθούν με τη φωνή του υπόλοιπου κόσμου και να φωνάξουν όλοι μαζί στα αυτιά των θυτών “Δεν πάει άλλο! Ώρα για αλλαγή”.
«Ήρθε ο καιρός να ενωθούμε. Ήρθε ο καιρός να μας ακούσουν»
ΕΙΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ ?
Με κάτι τέτοιες λυρικές φανφάρες δεν ξεκινάνε όλα τα κείμενα που μεμψιμοιρούν την «κατάσταση» και τα διάφορα γεγονότα της Ελλάδας? Είχα λοιπόν και εγώ το χρέος να επιστρατεύσω δραματικό ύφος, ένα μωρό-τρομερό-επαναστάτη, κοινωνικά φορτισμένες λέξεις και κλισέ εκφράσεις για να τραβήξω τη προσοχή σας. Μιας και το πέτυχα και δεν έχετε προχωρήσει αλλού ας πούμε τώρα και την αλήθεια για την 15η Οκτώβρη που είναι ελαφρώς διαφορετική.
15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Βλέποντας στο διαδίκτυο τα αποτελέσματα του κινήματος σε μερικές από τις υπόλοιπες 900+ πόλεις κατέφτασα με φουσκωμένες προσδοκίες στη Πλατεία στις 20:10. Βαβούρα, φασαρία, κόσμος αρκετός εκ πρώτης όψεως, δύναμη των ΜΑΤ δεν υπήρχε, «περίεργες φάτσες» επίσης δεν έβλεπα στον ορίζοντα, για φοιτητικήδυναμική παρουσία ούτε λόγος και γενικά είχες την εντύπωση πως είσαι σε ένα πανηγύρι. Καλαμπόκάδες, καλαμάκια, λουκάνικα, μία μικρή μουσικά σκηνή με κοινό, street perfomers, μέχρι και ένα σωματείο swing χόρεψε σε ένα σημείο. Μάλιστα ο κόσμος ήταν ακριβώς όπως είναι στα πανηγύρια στα χωριά. Ηλικιωμένοι, μεσήλικες και παππούδες με το ένα πόδι στον τάφο έδιναν δυναμικό παρόν και μία στο τόσο έβλεπες και ένα νιάτο έτσι για να σπάει το μοτίβο. Αρχικά τσαντίστηκα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους με τον φοιτητικό πληθυσμό και τις υποκατηγορίες του. Ύστερα όμως πήρα ένα ύφος παρόμοιο με αυτό του David Caruso όταν έχει λύσει μία υπόθεση και κοιτάει επιδεικτικά τον εγκληματία που μπαίνει στο περιπολικό-express για τη φυλακή και αναφώνησα «Γιατί να χάσει το σαββατόβραδο του ένας φοιτητής και να έρθει να «διαμαρτυρηθεί»? Αφού δεν έχει λόγο.» λύνοντας και εγώ τη δικιά μου υπόθεση.
15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ *ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ*
Να έρθουν να συμμετέχουν σε μία παγκόσμια διαμαρτυρία για την μη δημοκρατία ανά τον κόσμο για ποιο λόγο ακριβώς? Τι δεν πάει καλά στη ζωή τους? Το ότι μειώθηκε το οικογενειακό εισόδημα κατά μερικές εκατοντάδες ευρώ σημαίνει ότι πεινάνε? Σημαίνει ότι θα εγκαταλείψουν το φοιτητικό σπίτι που τυχόν νοικιάζουν? Τους αποτρέπει από το να είναι αυτή τη στιγμή έξω και να χαλάνε 6 ευρώ για μία μπύρα με τη παρέα τους? Προφανώς και όχι. Ας πούμε την αλήθεια. Εμάς των φοιτητών οι ζωές είναι ανεπηρέαστες ακόμα. Το υπερπολύτιμο μέλλον μας είναι πάνω από όλα και οι περισσότεροι γονείς θα προτιμήσουν να φάνε σκατά από το να πεινάσει το πολύτιμο τεκνό τους που «είναι των γραμμάτων και έχει λαμπρό μέλλον στις Αμερικές». Όλοι έχουμε κινητά (είτε I-Phone είτε όχι), όλοι χαλάμε 20-30 ευρώ τουλάχιστον το μήνα σε αυτά, όλοι έχουμε υπολογιστή με σταθερό internet, ,όλοι καλύπτουμε και με το παραπάνω τις βασικές ανάγκες μας, όλοι έχουμε 2-3 ζευγάρια παντελόνια και παπούτσια και όλοι καμιά φορά δίνουμε 30-60 ευρώ σε συναυλίες, παιχνίδια, αρώματα κλπ κλπ και φυσικά όλοι έχουμε άπλετο χρόνο για facebook χωρίς αυτό να επηρεάζει μοιραία το βιοτικό μας επίπεδο. Έτσι δεν είναι? Γιατί τότε να γεμίσει η πλατεία από νέους ανθρώπους? Σοβαρός λόγος λοιπόν ακόμα δεν υφίσταται για να πάει το σύνολο των νέων της Ελλάδας και να διαμαρτυρηθούν μαζικά και κατηγορηματικά.
Προφανώς η χρησιμοποίηση της λέξης «όλοι» δεν είναι κυριολεκτική καθώς πραγματικά υπάρχουν παιδιά που βοηθούν στο οικογενειακό εισόδημα με δικό τους κόπο και όντως υπάρχουν φοιτητές που τα περνάνε δύσκολα. Ο αριθμός τους όμως είναι ακόμα μικρός και η δυναμική της κατώτερης της μεσαίας αυτής τάξης εκ του αποτελέσματος αδύναμη. Το άρθρο στοχοποιεί τον μέσο όρο που (ΔΕΝ) γεμίζει/συμμετέχει στις κατά καιρούς πορείες και άλλες μορφές διαμαρτυρίας.
ΑΤΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ
Και συνεχίζουμε. Γιατί αποκλείεται αύριο να γίνει μία επανάσταση από τους νέους και να πέσει όλο το σύστημα? Πολύ απλά γιατί ακόμα το προσωπικό συμφέρον είναι πολύ πιο πάνω από το συλλογικό . Ο μέσος αντιδρών διαδηλωτής δεν πρόκειται να διακινδυνέψει την σωματική του ακεραιότητα προσπαθώντας να σταματήσει έναν μπάχαλο από το να πετάξει μολότοφ στα ΜΑΤ και να κατευθύνει εκεί την προσοχή των πάντων (=Μ.Μ.Ε). Ο ίδιος είναι ακόμα είμαι πιο σημαντικός από το γενικό καλό. Η μέση φοιτήτρια που χρωστάει (πολλά?) μαθήματα δεν θα προτιμήσει τις πορείες και τις καταλήψεις με κίνδυνο να μην περάσει τα μαθήματα που χρωστάει. Το πτυχίο της είναι ακόμα πιο σημαντικό από τη συνολική διαμαρτυρία. Δεν έχουμε φτάσει στο απροχώρητο, δεν πεινάμε και πάνω από όλα δεν έχουμε ακόμα εξαθλιωθεί σε βαθμό να υποβαθμίσουμε την ύπαρξη μας. Η Διαμαντοπούλου δεν υπερψήφισε ένα νομοσχέδιο που έλεγε «Κάθε φοιτητής που αποφοιτά οφείλει ύστερα να παραμένει άνεργος για το διάστημα των 10 (δέκα) ετών». Σε περίπτωση που είχε γίνει αυτό θα τελούσαν όλα τα πανεπιστήμια επί κατάληψη με πλήρη ομοφωνία, κανείς πρωτοετής και μη δεν θα τολμούσε να προτείνει «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο» και όλοι οι φοιτητές θα ήταν όλοι μέρα στο δρόμο να μάχονται για την κατάρριψη του νομοσχεδίου αυτού. Αυτό σημαίνει εξαθλίωση. Αυτό σημαίνει συλλογική οργή. Αυτό σημαίνει επανάσταση. Αυτό σημαίνει αλλαγή των πραγμάτων. Αντιθέτως ξέρετε όλοι πως διαμαρτυρήθηκε ο συνολικός φοιτητικός πληθυσμός για το νομοσχέδιο και τι ανεπανάληπτη συνοχή υπήρχε γενικά.
ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη σκαπουλάρουμε ακόμα. Το μεγάλο μπουμ δεν έχει έρθει. Από τον νέο κόσμο που ακόμα δεν έρχεται στις πορείες εύκολα καταλαβαίνεις πως η πορεία δεν έχει πάρει την πανελλήνια μορφή διαμαρτυρίας που θα θέλαμε (και θα μπορούσε) να πάρει.
ΟΤΑΝ
Όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο τότε ίσως όλα αυτά να αλλάξουν και να γίνονται εβδομαδιαίως μαζικές πορείες, συγκεντρώσεις και λοιπές μορφές πίεσης. Όταν γίνει στάση πληρωμών (όπως στην Αργεντινή), όταν οι γονείς δεν θα μπορούν να διαθέσουν χρήματα για ολόκληρο σπίτι και ψάχνουν περιπτώσεις ανθρώπων που νοικιάζουν ένα και μόνο δωμάτιο (όπως γίνεται στη Βουλγαρία), όταν ο φοιτητής δεν παίρνει αρκετό χαρτζιλίκι για τις εξόδους του (όπως γίνεται σε κάθε πληγείσα χώρα που οι βασικές ανάγκες έρχονται πρώτες), και άμα κάποτε αρχίσουμε να εκμεταλλευόμαστε τα προϊόντα ΜΑΣ (όπως έκανε το Εκουαδόρ όταν έδιωξε το ΔΝΤ) τότε ίσως να υπάρχει έδαφος για να γίνει το μεγάλο μπαμ. Μέχρι τότε είναι άτοπο να μας κάνει εντύπωση η κυριαρχία των 2 γνωστών παρατάξεων στα πανεπιστήμια, η προσέλευση φίλων και γνωστών στις διάφορες πορείες και λοιπές μορφές διαμαρτυρίας, οι απίστευτοι προβληματισμοί διάφορων φίλων μας στο facebook που σου δίνουν την εντύπωση πως δεν ζουν εδώ, το ότι ακόμα βλέπει ο κόσμος τηλεόραση και μάλιστα ενδιαφέρεται με ποιόν τα έχει η Μενεγάκη και τέλος ότι την επόμενη φορά που πάλι κάτι μεγάλο θα πάει να γίνει, τα μαγαζιά του κέντρου θα σφύζουν από νεολαία σε αντίθεση με την κρύα και ανιαρή πλατεία. Case closed!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου