Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου,
Φαινομενικά χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή πρόκληση, η κοπέλα που τα ξεκίνησε όλα άρχισε να χορεύει σε έναν τρελό ρυθμό στη πλατεία Συντάγματος μπροστά ακριβώς από την έξοδο του μετρό. Χέρια, πόδια, στήθος, γοφοί, κεφάλι και μαλλιά σαν αυτόβουλα χόρευαν το καθένα στο δικό του tempo. Ήταν σαν να άκουγε παράλληλα στο κεφάλι της το "Blue (da ba dee) από Eiffel 65, το "blablabla" από Gigi D'agostino και το "Surfin bird" από Trashmen και να την ανάγκαζε μία ανώτερη δύναμη να υπακούει στο ρυθμό. Γρήγορα την μιμήθηκε μία παρέα από 15χρονα που βρήκαν ευκαιρία να χορέψουν το νέο τραγούδι της Φουρέιρα. Ο κουλουρτζής στο θέαμα αυτό άρχισε να χορεύει το "Εat some more" από Alice Cooper και να εκσφενδονίζει τα κουλούρια του με μανία προς τους ανθρώπους. Κάτι ηλικιωμένοι στα παγκάκια δεξιά σηκώθηκαν και ξεκίνησαν σαν 20άρηδες να χορεύουν «Let's Twist Again». Τους ακολούθησαν και οι σαραντάρες μανάδες πήραν τα μωρά στα χέρια, πέταξαν τα καρότσια, και ενώθηκαν με την φρενίτιδα γύρω τους χορεύοντας «Στη παλιά Ντισκοτέκ».
Με το πέρας μίας ώρας το γκρουπ είχε καταλάβει τη πλατεία Συντάγματος και συνέχιζε την επέκταση του ως τη Βουλή και την Ερμού. Προς τη Βουλή, πάνω στη λεωφόρο Αμαλίας επικρατούσε πανζουρλισμός καθώς οι τζιβανάτοι και τα reggae λικνίσματα τους έδιναν τη δικιά τους μάχη απέναντι στα άψυχα μεταλλικά τέρατα και τους οργισμένους τους οδηγούς. Γρήγορα όμως κέρδισαν καθώς οι οδηγοί δεν μπορούσαν να αντισταθούν στην επιδημία χορού και κατέληγαν να χορεύουν πάνω στα αυτοκίνητά τους ότι έπαιζε προηγουμένως το ράδιο τους. Λυσσασμένες βρισιές μετατρέπονταν σε άλαλους μανιακούς χορούς. Το κίνημα έφτασε μέχρι και τους τσολιάδες που σαν τα gargoyle από τον Κουασιμόδο πήραν πνοή και άρχισαν να παρελαύνουν ρυθμικά σε μία ευθεία γραμμή. Από την άλλη μεριά οι trendy πολίτες της Ελλάδος με τα νεοαποκτηθέντα Dolce&Gabanna γυαλιά και τις πέμπτες κόκκινες γόβες για τη γκαρνταρόμπα επιδίδονταν σε akon, britney, madonna, lady gaga και άλλα μουσικά τέρατα της εποχής.
Με αργό αλλά σταθερό ρυθμό η αρρώστια έφτασε ως και τα Εξάρχεια όπου τα πράγματα παραδόξως αγρίεψαν. Αντί για reggae, "hasta la victoria siempre", Ska-P και άλλες τέτοιες στερεοτυπικά παραδοσιακές εξαρχιώτικες μελωδίες γρήγορα εξαπλώθηκε ένα διαφορετικό είδος χορού. Με μπροστάρηδες τους θαμώνες του «Underground» οι Rage against the Machine, οι Iron Maiden , οι Disturbed και οι Cannibal Corpse επικράτησαν στο κεφάλι και τα πόδια κάθε εξαρχιώτη με το αποτέλεσμα να είναι τρομακτικό. Κεφάλια κουτούλαγαν με μένος, κλωτσιές έφευγαν αβέρτα προς πάσα κατεύθυνση και το αίμα έρρεε άφθονο. Tο μαγαζί «Dasein» ανατινάχτηκε από φανς των Metallica επειδή πάνω στη παράνοια τους αντί για "Dasein" διάβασαν "darling" .Τα Εξάρχεια είχαν μετατραπεί σε ένα μεγάλο hardcore mosh-pit. Άνθρωποι δίχως υπομονή πήδαγαν από το μπαλκόνι τους χορεύοντας για να ενωθούν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με το πλήθος. Οι γάτες λικνίζονταν η μία πάνω στην άλλη λες και βλέπεις λεσβιακό των t.A.T.u και ο μπόγιας κυνήγαγε τα σκυλιά του δρόμου χορεύοντας το "Who let the dogs out". Με το πέρας 12 ωρών ολόκληρο το κέντρο είχε μολυνθεί από το Γκάζι μέχρι και το Γκύζη ενώ σε όλες τις μεγάλες λεωφόρους ο λαός χόρευε "Baby you can drive my car". Η επέκταση πλέον γινόταν μαζικά. Μία και μόνο ματιά του μαινόμενου πλήθους αρκούσε για να προσηλυτίσει τον οποιονδήποτε. Η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη. Στο Περιστέρι και τις συναφείς περιοχές οι κάγκουρες με μπροστάρη τον Μήτρογλου έχαναν όλοι το πιο σημαντικό σημείο του «σώματος» τους από το πολύ χορό : τα «Αrnette» γυαλιά τους. Οι clubόβιοι σαν ζόμπι έψαχναν μανιωδώς τον θεό τους τον David Guetta με τις πληροφορίες πως το λημέρι του βρίσκεται στο "Ιn my bedroom" να ελέγχονται ως ανακριβείς.
Η κυβέρνηση είχε φτάσει στα όρια της. Είχαν ήδη περάσει 4 μέρες και το 70% του κόσμου της πρωτεύουσας βρισκόταν σε αυτό τον αέναο χορευτικό κλοιό δίχως αρχή και τέλος. Πέραν του θανάτου των ηλικιωμένων από καρδιακές προσβολές τίποτα άλλο καλό δεν συνόδευε την τρέλα αυτή. Μπαχαλάκηδες και λοιποί εγκληματίες είχαν πάρει το πάπλωμα τους και σαν φρεσκοχωρισμένες έφηβες έριχναν το κλάμα της ζωής τους στα σκαλάκια του Συντάγματος στο δρόμο που χάραξαν οι emo. Η χώρα είχε παραλύσει. Κάτι έπρεπε να κάνουν λοιπόν και γι΄αυτό έστειλαν τους ματατζήδες να μοιράσουν πόνο. Κατά χιλιάδες έφτασαν με αλεξίσφαιρα, πανοπλίες, ασπίδες, χειροβομβίδες και γενικά όλο τον εξοπλισμό του Action-Man ! Στις πρώτες γκλοπιές όμως που έριξαν κάτι απίστευτο συνέβη. Ένας-ένας όλοι οι ματατζήδες έβγαλαν τα ρούχα τους, πέταξαν κάτω τις ασπίδες τους και ξεκίνησαν να χορεύουν με τα στρινγκάκια τους "I’ m a barbie girl", "Dancing Queen" και "I will survive" ! Εν τέλει οργανώθηκαν και σχημάτισαν το μεγαλύτερο Y-M-C-A που έχει δει η ανθρωπότητα, ακριβώς μπροστά από την έκθαμβη Βουλή!
Αυτά είναι ότι ξέρουμε για τις 4 πρώτες μέρες της πανδημίας που επικρατεί εκεί πάνω από εμάς τους 22 επιζώντες που κρυβόμαστε στο υπόγειο του Βασιλόπουλου τις 3 τελευταίες μέρες προσπαθώντας να επιβιώσουμε. Ότι και αν είναι αυτό το πράγμα υποχρεώνει τον πραγματικό εαυτό του καθενός να εξωτερικεύεται με τον χορό και την μουσική. Πρέπει να είναι κάποιος αδιανόητα παράξενος ιός καθώς το ενδεχόμενο να χορεύει όλη η Αθήνα για να σταματήσει επιτέλους ο καύσωνας σαν τους Ινδιάνους κρίνεται ως ανεπαρκές. Εμείς προσωπικά φαίνεται πως έχουμε ανοσία για κάποιο λόγο με εξαίρεση 2 κοριτσάκια της ομάδας που δεν έχουν σταματήσει να χορεύουν «Mazoo and the zoo». Ανησυχούμε για την υγεία τους και το ενδεχόμενο να πάθουν υπερκόπωση. Στο σκισμένο αυτό τετράδιο θα καταγράφουμε τις εμπειρίες μας με την ελπίδα κάποια μέρα να μπορέσουμε να μοιραστούμε τα βιώματα μας.
To κείμενο έχει πρωτοδημοσιετεί στο Καλειδοσκόπιο τεύχος 45
